Dzień szósty – dostała za swoje.

     Otworzyłam oczy i zobaczyłam ciemność. Po omacku zaczęłam na szafce nocnej szukać komórki. Gdy już w końcu ją znalazłam sprawdziłam godzinę. Była czwarta nad ranem. Wyświetlacz raził mnie w oczy, więc odwróciłam go. Dzięki małemu światłu jakie dawała komórka dotarłam do drzwi. W ten sam sposób postanowiłam dojść do kuchni. Powoli zeszłam po schodach i doszłam do celu. Nalałam sobie wody do szklanki. 

-Dobrze, że jutr... dziś nie idę do szkoły.-mruknęłam.

     Wypiłam wodę i odłożyłam szklankę. Chciałam już wracać kiedy mój telefon zaczął dzwonić. Szybko odebrałam połączenie w obawie, że rodzice się obudzą. 

-Halo?

-Sakurcia? Mam nadzieje, że cię nie obudziłem, co?

      Usiadłam na krześle przy stole zastanawiając się kto to dzwoni. Nie byłam za bardzo rozbudzona i nie kojarzyłam głosu, ale znałam tylko jedną osobę, która mogłaby do mnie zadzwonić o czwartej rano.

-Naruto? To ty?-zapytałam

-Tak, ja.-odparł.

-Czemu dzwonisz o tej godzinie?-ziewnęłam.

-Czyli, że cię obudzi...

-Nie obudziłeś mnie!-podniosłam lekko głos.-Sorki. Jestem zmęczona.

-Aha... to nie będę przesz...

-Jak już zadzwoniłeś to powiedz chociaż po co.-znowu mu przerwałam.

     Zapadła cisza. Chyba zastanawiał się jak ma to powiedzieć. Oby się pospieszył, bo chcę jeszcze trochę pospać, pomyślałam.

-Chodzi o to, że... zaprosiłem Hinatę na randkę i -chciałam mu przerwać, ale odpuściłam sobie.- i chciałbym... Chcę jej się oświadczyć, dattebayo!

-No i gdzie problem?

-Bo... nie bardzo wiem jak ja mam to zrobić.-odpowiedział cicho.

     Kurcze, tego to się po Naruto nie spodziewałam. Zawsze był głosny, wesoły i mówił wprost o swoich uczuciach czy poglądach, a tu miał problem. W sumie to dobrze o nim świadczyło i znaczyło jedno; Naruto naprawdę kocha Hinatę.

-Ale w tym nie ma nic trudnego.-mówiłam.-To jest tak samo proste jak zrobienie kanapki. No, może kanapka to nie najlepszy przykład.

-Nie rozumiesz Sakura. Chodzi o to, że jak zapytałem Hinatę czy zostanie moją dziewczyną to o mało nie zemdlała.-wyjaśnił.

-O!

     A to ci niespodzianka. 

-A pomyślałeś dlaczego?-zapytałam.

-Myślenie nie jest moją mocna stroną.-burknął.

-Racja.-przytaknęłam.-Czy... nie uważasz, że to przez twoje zachowanie? Pomyśl. Gdy ją o to pytałeś zachowywałeś się poważnie czy raczej uśmiechałeś jak głupek i drapałeś po głowie?

-To ostatnie zabolało. Ale jak tak myslę to chyba masz rację. Nie byłem zbyt poważny.

-Masz rozwiazanie. Wystarczy, że zachowasz się odpowiednio do sytuacji, a efekt masz murowany.

-Może coś w tym jest.-mruknął.-Dziękuję. Jesteś wielka!

-Tak, wiem. A teraz, sorki, ale chcę mi się spać.

-Jeszcze tylko jedno pytanie.

-Szybko.

     Wstałam z krzesła i po ciemku zaczęłam iść na górę. Bez światła szło mi to dośc opornie. Potknęłam się o stopień i prawie wywaliłam.

-W co ja się mam ubrać?

     Zatrzymałam się i usiadłam na schodach. Chłopaki!, pomyślałam.

-Biała koszula, dżinsy, ciemna sportowa marynarka.-wyliczyłam na palcach.-I najważniejsze! Uczesz włosy.

-O-Okej. Jeszcze raz dzięki i ... dobranoc.

-Pa.

     Przetarłam oczy. Zaczęłam się robić śpiąca. Wstałam ze schodów i korzystając z światła komórki dotarłam do pokoju. Połozyłam się do łózka. Zegar wskazywał w pół do piątej. Zamknęłam oczy i zasnęłam.

     Obudziłam się jakiś czas później. Wydawało mi się, że minęła krótka chwila odkąd położyłam się spać, ale na zegarze dochodziła dziewiąta. Wstałam z łózka i poszłam wziąć prysznic. Ubrałam białe rurki i jasnoniebieski golf. Włosy związałam w kitkę.

     Zeszłam na dół do kuchni. Przywitałam się z rodzinką i ku uciesze mamy zjadłam śniadanie.

-Sakura pomożesz mi dziś w robieniu porządków?-zapytała mama.

-Jasne, ale o czternastej umówiłam się na spotkanie.-powiedziałam popijając herbatę.

-Dobrze. To nie zajmie aż tak dużo czasu.-odparła.

-Jakie spotkanie?-tata spojrzał na mnie podejrzliwie.

     Pewnie teraz myśli, ze umówiłam się z jakimś chłopakiem. Em... to znaczy z Moim Chłopakiem.

-Z ko... z znajomą.

-Znamy ją?-drążył temat.

-Raczej nie. Chdzi ze mna do klasy.-wzęłam kęs kanapki do ust.

-Więc to koleżanka.

-Nie, tato. Koleżanką bym jej nie zawała.

-Jak tam chcesz.

     I koniec tematu. Na szczęście. 

     Po śniadaniu tata i Sasori zostali wysłani przez mamę do sklepu na zakupy. Oczywiście z listą rzeczy do kupienia. Ja natomiast dostałam ścierkę i spray do kurzu. Musiałam odkurzyć cały salon. Było tego trochę. Na komodzie znajdowała się cala masa zdjęć w ramkach. Wszystko to było pomysłem taty. Lubił siedzieć wieczorami i patrzeć na te zdjęcia.

     Zabrałam się jak najszybciej do pracy. Złożyłam wszystkie zdjęcia i położyłam na podłodze by bez problemu zająć się komodą. Po krótszej chwili gdy mebel był już czysty zaczęłam znów układać na nim fotografie. Każdą z nich delikatnie przecierałam ściereczka by pozbyć się warstwy kurzu. Zatrzymałam się na jednym zdjęciu. Przedstawiało ono mnie i moją rodzinę. Miałam wtedy dziewięć lat. To było tuż przed naszą pierwszą przeprowadzką. Poszliśmy do parku na piknik. Sasori przez przypadek wszedł w mrowisko. Był cały pogryziony i czerwony. Na zdjęciu stałam z bratem. Ja uśmiechnięta, on naburmuszony.

-Na co tak patrzysz?

-Oglądałam zdjęcie.-odpowiedziałam.

     Mama podeszła bliżej mnie i również zaczęła się przyglądać.

-Pamiętam ten dzień.-powiedziała z uśmiechem.

-Było całkiem fajnie.

-Sasori chyba tak nie sądzi.

      Zaśmiałyśmy się.

     Położyłam zdjęcie na miejsce i wróciłam do pracy. Zajęłam się też półkami z książkami i szafą z zastawami obiadowymi mamy. Moja rodzicielka uwielbiała takie rzeczy. Czasami znikała na cały dzień i wracała z kilkoma filiżankami. To była jedna z jej pasji.

-Skończyłam mamo!

-Świetnie. Możesz wyrzucić te śmieci?

     Weszłam do kuchni. Na podłodze stały cztery worki.

-Co w tym jest?-zapytałam zszokowana.

-Śmieci z pokoju twojego brata.

-Poważnie?-zdziwiłam się.

     Wiem, że Sasori ma duży bałagan, żeby nie powiedzieć burdel w pokoju. Każdy to wie. Jest to jedna z jego bardziej wkurzających cech. I to, że mama zrobiła tam porzadek było zaskakujące. Ciekawe co powie mój braciszek jak wróci.

-Tak.

     Wzięłam dwa worki i wyszłam na dół. Wrzuciłam je do smietnika i wróciłam po resztę. Gdy wychodziłam z domu zaczął padać deszcz. Duże krople spadały na ziemię. Szybko pozbyłam się ich i wróciłam. Bylo strasznie zimno.  Ubranie miałam lekkomokre. Oby po południu juz nie padalo. Nie mam zamiaru gadać z Ino pośród deszczu. Zupełnie jak w jakimś dramacie.

-Jest coś jeszcze do zrobienia?-zapytałam wchodząc do kuchni.

-Właściwie to nie. Z reszta juz sobie poradzę.-powiedziała mama.-Chyba, że chcesz upiec ciasto.

-Nie. Lepiej nie.-zaprzeczyłam szybko.-Jeszcze wyjdzie zakalec jak ostatnio.

-Kiedyś się nauczysz.

-Na pewno.-rzuciłam i skierowałam swe kroki na górę.

     Pamiętam jak jeszcze przed tą przeprowadzką mama kazała mi upiec ciasto. Wszystko zrobiłam według przepisu, wyciągam z piekarnika i zakalec. Wszystko przez to, że mój kochany braciszek skreślił z listy składników proszek do pieczenia. To, że wyszło z ciasta co wyszło to jego wina, ale i tak zniechęciło mnie to do dalszych zabaw w kuchni. Nie byłam tak złośliwa jak on i nie powiedziałam rodzicom dzięki czemu mam teraz małego asa w rękawie.

     Weszłam do pokoju i usiadłam przed komputerem. Włączyłam facebook'a. Oczywiście mnóstwo powiadomień. I jedna wiadomość.

Od: Naruto Uzumaki

Treść; Hej! Mam jeszcze jedno pytanie. Wolałem już nie dzwonić do Ciebie by Cię nie denerwować. :D Gdzie ja mam Hinatę zabrać? Bo do baru z ramen to chyba nie wypada, nie?

Od: Sakura Haruno

Treść: Naruto, baka! Przez takich jak ty utwierdzam się w przekonaniu, że na świecie nie ma juz prawdziwych mężczyzn. -.- Pomyśl! A jeśli nic nie wymyślisz to bar z ramen tez może być. Chociaż najbardziej romantyczne oświadczyny świata to nie będą. 

Od: Naruto Uzumaki

Treść: Naprawdę potrafisz człowieka dobić Sakurka. :(

Od: Sakura Haruno

Treść: Polecam się na przyszłość. A zamiast pisać ze mną móglbyś w tej chwili mysleć o swoich oświadczynach. Ułatwię Ci to i się wyloguję. Narka! 

     Zrobiłam tak jak napisałam. Wylogowałam się. Weszłam jeszcze na kilka innych stronek po czym wyłączyłam komputer i zabrałam się za czytanie książki. Położyłam się wygodnie na łóżku.  Już od pierwszych zdań nieźle mnie wciągnęła.

     Nie zauważyłam nawet kiedy moja lektura się skończyła, a zegar wybił wpół do drugiej. Zerwałam się z łóżka jak oparzona sprawdzając czy jeszcze pada. Na szczęście nie. Nawet słonko wyjrzało. Zdjęłam golf i ubrałam szarą bluzkę z rękawem trzy czwarte. Spodnie zostawiłam te same.

     Wychodząc z pokoju sprawdziłam czy mam dyktafon i telefon. Tak na wszelki wypadek. Nigdy nie wiadomo na jaki pomysł wpadnie Ino. Może zechce mnie udusić i będę musiała napisać sms'a: Ratunku! Wariata mnie dusi! 

     Oczywiście to tylko wersja ekstremalna i raczej nic takiego się raczej  nie wydarzy.

-Gdzie idziesz?

     Odwróciłam się. Sasori stał w drzwiach swojego pokoju z skwaszoną miną.

-Spotkać się z Ino.-odpowiedziałam.-Co masz taką minę?

-Jeszcze się pytasz?-burknął.-Mama zrobiła mi kompletny bajzel w pokoju.

-Chyba porządek braciszku!-rzuciłam na koniec i zbiegłam po schodach.

     Założyłam trampki.

-Wychodzę!

-Wróć na obiad Sakura!-krzyknęła mama.

-Dobrze.

    Wyszłam na zewnątrz. Słonko przyjemnie grzało. Po deszczu nie było już prawie śladów. Rzewnym krokiem ruszyłam w stronę parku. Dziś dzień, w którym Ino dostanie za swoje.

     Po chwili marszu dotarłam na miejsce. Ino siedziała na jednej z ławek. Miała na sobie szare dresy i czarną bokserkę. Wyglądała trochą jak gangster. Ach, ta moja wyobraźnia. Podeszłam do niej powoli biorąc kilka głębokich oddechów. 

-Cześć.-przywitałam się.

-Hej. Posłuchaj. Przejdź szybko do rzeczy, bo nie mam za dużo czasu. Okey?-wstała z ławki i spojrzała na mnie.

-Jasne. I tak nie mam zamiaru na długie pogawędki. 

-To świetnie.

-Nie wiem dlaczego się na mnie uwzięłaś. Nic ci przecież nie zrobiłam, ale nie ważne. Mam dosyć tej twojej wojny nawiasem mówić, dlatego, jeśli nie przestaniesz podzielę się z kim trzeba moim odkryciem.

-Możesz jaśniej?

     Wyciągnęłam dyktafon i puściłam jej nagranie naszej wczorajszej rozmowy. Z zadowoleniem patrzyłam jak jej mina blednie. Czyżby się wystraszyła?

-Więc? Co powiesz na rozejm?-zapytałam gdy nagranie się skończyło.

-Jak ty...

-Jeśli chcesz pokonać wroga myśl jak on.-przerwałam jej.-Chociaż nigdy tak właściwie nie uważałam cię za wroga, co najwyżej rywalkę.

     Zapadła głucha cisza. Patrzyłam to na Ino, to na niebo lub ludzi w parku. Wyraźnie nad czymś myślała. Bardzo bym chciała juz znac jej odpowiedź i zakończyc to spotkanie. Pośpiesz się!, krzyczałam w myślach.

-Niech ci będzie. I tak niedługo pewnie się dowiesz, dlaczego nie mogę cię zniszczyć. Powiedzmy, że wygrałaś. -powiedziała.

     Spojrzałam na nią zaskoczona. Nie może mnie zniszczyć? Coś ją przed tym powstrzymuje? O co tu chodzi?, zastanawiałam się.

-Ale... dlaczego?-zapytałam

-Sama się dowiesz w swoim czasie.-odparła.-Do jutra!-pożegnała się,

    Patrzyłam jak jej sylwetka znika powoli. Do jutra? Przecież nie umawiałyśmy sie na spotkanie. Sama się dowiem w swoim czasie? O czym ona mówi? Co tu się dzieje? Nie wiem o czymś?

     Chrzanić dumę i w ogóle. Musze zadzwonić do Itachi'ego i zapytać go o rdę. Na pewno coś mi doradzi. A może nie? W końcu strzeliłam na niego focha... Raz kozie śmierć. Wyjęłam telefon z kieszeni i wybrałam jego numer. Sygnał oczekiwania... Cześć! Dzwonisz do przystojniaka, któy właśnie jest zajęty. Po usłyszeniu sygnału zostaw wiadomość, jeśli łaska.... Nie odbiera. . 

     Zadzwoniłam jeszcze kilka razy z takim samym efektem końcowym.. Zrezygnowana wróciłam do domu. Rodzicom nic nie powiedziałam. Przecież oni na pewno nie powiedzą mi co mam zrobić. Oni widzą wszystko w innym świetle. Skorpion był zajęty sobą. Naruto i Hinata... No, tak, oświadczyny. Na nich teraz nie ma co liczyć. Niech się cieszą swoim szczęściem. 

      Położyłam się na łózko. Przymknęłam powieki i nawet nie wiem kiedy odpłynęłam w krainę snów.

~ ~ ~ ~ ~ ~ 

Jeszcze jeden rozdział i koniec.

Jakoś tak wyszło, że ten dodałam nawet szybko. Ta... podziękujcie tej durnej chorobie, 

która zabiła mój głos. :(  Nie ważne.

Do góry po prawej stronie jest ankieta. Głosujcie! :)

I ostatnie już rzecz. 

Kto ma taka możliwość niech pomoże Kubusiowi. 

http://www.siepomaga.pl/f/fundacjaiskierka/c/1819